Witam, zdecydowałam się na napisanie tego listu, ponieważ nie radzę sobie po rozstaniu. Nie mogę skupić się na niczym innym, ciągle analizuję, rozmyślam nad tym wszystkim co się wydarzyło... Chciałabym wszystko naprawić, wrócić do ukochanego albo po prostu pogodzić się z tym, że nie chce byśmy byli razem, ale nie potrafię. Nigdy nie miałam takiego "zwykłego" chłopaka. Zdarzało się, że jacyś koledzy mi się podobali, ale jakoś nic z tego nie wychodziło. W trzeciej klasie liceum zaczęłam spotykać się z mężczyznami. Nie było to jednak nic poważnego i do niczego szczególnego między nami nie dochodziło. W wakacje na sex czacie poznałam Piotra. Był ode mnie starszy o ponad dwadzieścia lat. Początkowo mi się nie podobał, ale bardzo lubiłam z nim rozmawiać. Dobrze się rozumieliśmy, mieliśmy wspólne tematy, podobał mi się sposób, w jaki się wypowiadał… Zaczęliśmy się spotykać. Po jakimś czasie poszłam z nim do łóżka. To był mój pierwszy raz. Dobrze go wspominam. Piotr był czuły, delikatny, taki jak powinien być… Najczęściej spotykaliśmy się u niego. Wino, kolacja, rozmowa, seks, wspólne oglądanie filmu, słuchanie muzyki… Wakacje zbliżały się ku końcowi i coś zaczęło się psuć. Nadal był miły, ale już nie tak opiekuńczy. Nie rozumiałam tego, dopiero dużo, dużo później zrozumiałam, że miał do mnie żal z powodu wyjazdu. Wyjeżdżałam na studia i nie chciałam już zmieniać swojej decyzji. Nie rozstaliśmy się jednak od razu. Były telefony, rozmowy na Skype… Wydawało mi się, że mu zależy, ale odległość była taka duża… Nie byłam do końca uczciwa. Początkowo szukałam sobie kogoś na miejscu, czułam, że ten związek nie przetrwa. Piotr wydawał się co raz bardziej angażować, więc w końcu pomyślałam, że może jednak warto spróbować… Tęskniłam za nim, miałam ochotę rzucić studia i wrócić, ale co powiedzieliby na to rodzice? Nawet nie wiedzieli, że się z kimś spotykałam. Bałam się. Po półtora miesiącu rozchorowałam się, dostałam zwolnienie lekarskie i pojechałam do domu. Spotkałam się z Piotrem. Było bardzo miło. Nigdy nie miałam odwagi powiedzieć mu, że go kocham. Planowałam to zrobić właśnie podczas tego pobytu. Do drugiego spotkania niestety nie doszło. Przysłał mi sms-a z wiadomością, że "Ta cała sytuacja nie ma sensu". Odpuściłam. Nie odzywałam się do niego. Wróciłam na studia. Minęły może dwa tygodnie, a Piotr się odezwał. Byłam zła, że tak mnie potraktował, nie chciałam z nim rozmawiać. Na czacie miał zwykle ten sam nick. Weszłam tam pewnego razu i go zauważyłam. Zaczęłam go podpuszczać. Udawałam dziewczynę, która szuka sponsora, kogoś kto będzie jej płacić za seks. Był bardzo zainteresowany. Rozłączyłam się w końcu bez słowa. Nie wiedział, że to byłam ja. Kilka godzin później dostałam od niego sms: "Trochę mi Ciebie brak". Zadzwonił, byłam zła, znowu nie chciałam rozmawiać. Nie chciałam być sama, szukałam kogoś nowego. Nie wiedziałam, gdzie mogę poznać dojrzałego mężczyznę, bo tacy tylko mi się podobali, więc znowu szukałam na sex czacie. Wtedy poznałam Roberta. Piotr odezwał się jeszcze raz. I tym razem byłam niemiła, powiedziałam, że kogoś mam. Faktycznie, miałam Roberta. Byliśmy jakiś czas ze sobą. Wydawał się być takim… dobrym człowiekiem. W łóżku też było miło, ale nie czułam do niego tego, co sądziłam, że powinnam czuć. Poza tym miałam wrażenie, że próbował mnie za bardzo wychować. Ja ciągle porównywałam go do Piotra, oczywiście nie mówiłam mu o tym. Wreszcie zakończyłam ten związek. Niby przypadkowo odezwałam się do Piotra… Wszystko zaczęło się od początku, tym razem ze zwiększoną siłą. Niewiarygodnie się cieszył, że jestem wolna, że się na niego nie gniewam, że chce z nim rozmawiać. Wspomniałam mu o tym incydencie na czacie, stwierdził, że to nie on, że jego kolega często się za niego podaje… Uwierzyłam. Nadal w to wierzę. Pisaliśmy ze sobą na komunikatorze, rozmawialiśmy na Skype. Po kilku dniach powiedział, mi, że kiedy nie byliśmy razem spał z pewną kobietą. Jest w ciąży. Piotr nie należy do przystojnych mężczyzn. Ma w sobie jednak coś pociągającego. Miał wiele kobiet i wiedziałam o tym od początku. Pokazywał mi kiedyś nawet zdjęcia, na których uprawia seks z niektórymi z nich. Chciał, żeby mnie to podnieciło, żebym się na niego "napaliła". Był rozwiedziony, miał synka, który mieszkał z jego byłą żoną. Kiedy dowiedziałam się o tym, że będzie miał drugie dziecko byłam w szoku. Płakałam, ale przed nim udawałam, że wszystko jest ok. Nie odtrąciłam go. Byłam zazdrosna, ale przecież ja też kogoś miałam… Po kilku dniach jakoś stanęłam na nogi. Snułam się po kątach, ciągle zastanawiałam się co robi, z kim jest… Chciał przyjechać do mnie, ale nie mógł ze względu na pracę. Zaproponowałam, że ja go odwiedzę. Przez jakiś czas byłam naprawdę szczęśliwa, nie mogłam doczekać się spotkania. On też bardzo się cieszył. Liczyłam, że uda nam się coś uzgodnić. Zorganizować nasz związek. Zapewniał mnie, że z tamta kobietą nic go nie łączy. Że będzie ojcem, ale nie będzie z nią. Rodzicom nie wspomniałam, że przyjeżdżam. Jechałam tylko do niego. Odebrał mnie z dworca, pojechaliśmy do niego. Kochaliśmy się. Potem jeszcze spaliśmy, ponieważ było bardzo wcześnie. Później były zakupy, wspólne oglądanie filmu… W sobotę szedł z synem na basen. Sprzątałam, trochę czytałam, zajmowałam się sobą. Kiedy wrócił znowu byliśmy razem. W niedzielę zabierał syna do kina. Byłam zła, że mnie zostawia, chciałam, żeby zaproponował mi pójście z nimi, ale tego nie zrobił. Wieczorem miałam już wracać. Chciałam się nim nacieszyć. Nie byłam dla niego miła, kiedy wrócił. Powiedziałam, że mógł mnie zabrać do tego kina. Chciał wyjść ze mną na spacer, ale nie zgodziłam się. Źle się czułam, ale mu o tym nie powiedziałam. Przez chwilę milczeliśmy. Potem kazał mi zabrać torbę, powiedział, że zabierze mnie gdzieś i tam sobie poczekam "na ten swój autobus". Wzięłam torby i wybiegłam z mieszkania. Zaczął padać śnieg. Na przystanku tramwajowym zorientowałam się, że nie zabrałam telefonu. Wróciłam. Naciskałam na domofon, ale nikt nie otwierał. Stałam pod klatką i płakałam. Nie było go w mieszkaniu, wyszedł na chwilę do samochodu. Kiedy wracał zobaczył mnie. Zapytał co tam robię. Powiedziałam przez łzy, że nie wzięłam telefonu. Wszedł na korytarz, weszłam za nim, ale powiedział, że mam zostać na dole, zniesie mi telefon. Przyniósł mi go i wcisnął w ręce bez słowa. Natychmiast poszedł i nawet na mnie nie spojrzał. Odeszłam. Później napisałam, że przepraszam, ale nie chciał rozmawiać. Wieczorem czekałam na autobus. Niestety zgubiono moją rezerwację, zabrakło miejsc, musiałam zostać. Stałam na dworcu. Dzwoniłam do Piotra, pisałam co się stało, błagałam, żeby odebrał. Dzwoniłam kilkadziesiąt razy, nie odebrał. Zostałam sama, w nocy, na peronie, zimą, bez pieniędzy, bez możliwości pójścia do domu. Miałam szczęście, że moje przyjaciółki nie wyjechały na weekend. Przenocowałam u nich. Długo płakałam, dzwoniłam jeszcze do Piotra. Zero kontaktu. Następnego dnia rano wyjechałam. Wróciłam w kiepskim stanie, ciągle płakałam. Wieczorem nie mogłam zasnąć. Napisałam do Piotra, że nie radzę sobie z tą sytuacją. Odpisał tylko, że "Trzeba było myśleć mózgiem, nie cipką". Przeprosiłam, powiedziałam, że będzie ok, że będę lepsza. Nie odpisał, ale pomyślałam, że skoro się odezwał, to jeszcze się ułoży. To pozwoliło mi zasnąć. Przez dwa kolejne dni próbowałam się z nim skontaktować, ale nie chciał ze mną rozmawiać. Zarzucił mi jedynie, że chciałam ciągle siedzieć w łóżku. Nie rozumiałam tego, zwykle to on inicjował zbliżenia. Lubił seks, dużo o nim mówił, kiedy gdzieś wychodziliśmy razem chwytał mnie za pupę… Pytałam kiedy będziemy mogli porozmawiać, odpisywał, że nie wie, że nie jest zmęczony, że nie chce już rozmawiać. Nie mogłam pozwolić, żeby mnie ciągle poniżał. Napisałam mu co czuję… "Zachowałeś się nieodpowiedzialnie, chamsko, karygodnie... Nie potrafisz mi wytłumaczyć nawet dlaczego tak postąpiłeś. Mruczysz coś o siedzeniu 24 na 24 w łóżku... Seks nie jest dla mnie najważniejszy. Jeśli zapraszałam Cię do łóżka, to dlatego, że nie widziałam Cię prawie pół roku, byłam stęskniona i chciałam się Tobą nacieszyć i też mieć z tego jakąś fizyczną przyjemność. Moje życie seksualne nie trwa długo i to normalne, że nie potrafię jeszcze dochodzić podczas stosunku. Nie mam zamiaru mieć z tego powodu wyrzutów sumienia. Żeby było mi przyjemnie potrzebuję trochę gry wstępnej, a u Ciebie ogranicza się ona najczęściej do jednego pocałunku, zdjęcia mi majtek i kilku liźnięć cipki. Nie zwracasz uwagi kiedy mnie boli. Pamiętasz kiedy było nam w łóżku najlepiej? Wtedy, kiedy na początku nie miało być seksu, bo najpierw się ze mną bawiłeś, zanim zacząłeś wpychać się do środka. Więc jeśli ciągnęłam Cię do łóżka to dlatego, ze też chciałam mieć z tego trochę przyjemności. A jeśli chodzi o wspólne spędzanie czasu, spacery, itd. to zawsze byłam tego wielką zwolenniczką i mówiłam Ci o tym już kiedyś. Tylko w tę głupią niedzielę nie chciałam wyjść z Tobą na spacer, bo naprawdę mnie bolało i dlatego siedziałam pod kołdrą, bo chciałam trzymać cipkę w cieple. Rozumiem, że masz swoje problemy, jakieś oczekiwania. Szkoda tylko, że nie potrafisz o tym rozmawiać. I nawet jeśli byłam niemiła i coś Ci się nie podobało to nie usprawiedliwia tego, że wyrzuciłeś mnie z mieszkania, a potem nie pomogłeś mi, kiedy zostałam sama, w nocy, zimą na dworcu, bez kasy i bez możliwości pójścia do domu. To było nieodpowiedzialne i nikt kto jest "w porządku" (a przypomnę Ci, że zawsze tak siebie określałeś) nie postąpiłby w stosunku do drugiej osoby, a w szczególności w stosunku do kogoś z kim coś nas wiązało. Przepraszałam Cię i prosiłam o rozmowę, bo chciałam to wszystko zrozumieć. Poza tym poczułam się strasznie, kiedy tak mnie potraktowałeś i nie potrafiłam sobie z tym poradzić. I chociaż nikt i nic nigdy mnie tak nie zraniło, to w końcu sobie z tym poradzę. Bo to Ty nie zasługujesz na mnie i chyba faktycznie nie mamy już o czym rozmawiać. Szkoda, że nie mogę nawet powiedzieć, że miło było Cię poznać, bo wszystkie dobre wspomnienia przekreśliłeś. Mam nadzieję, ze już nigdy nie trafię na kogoś takiego jak Ty." Pożegnałam się z nim. Nic mi nie odpisał. Więcej się nie odezwałam, on też nie dał żadnego znaku. Martwię się o niego, nie wiem jak to wszystko mogło się stać i co tak naprawdę było tego przyczyną. Nie potrafię się tym pogodzić. Brakuje mi go. Wiem, że postąpił źle, że tak nie wolno traktować ludzi. On mnie tak potraktował. Zostawiałam u niego swoje kolczyki. Mam więc jeszcze pretekst, żeby się kiedyś do niego odezwać. Budzę się rano i myślę o nim. Śni mi się w nocy. Wspominam chwile, kiedy było nam tak dobrze i myślę o tym co się później stało. Myślę o tym wszystkim, co sprawiało, co nadal sprawia mi ból. Oddałabym wszystko, żeby zobaczyć go w drzwiach, żeby mnie przeprosił, żeby prosił o kolejną szansę, żebym mogła mu ją dać, żebyśmy byli razem. Wstydzę się za siebie, ale to trudne. Nie wiem co mam robić. Być może to wszystko jest infantylne, niedojrzałe. Takie są jednak moje uczucia, z którymi sobie nie radzę.

To był sierpień... wakacje, a właściwie ich koniec. Jak prawie każda 17-latka chodziłam na imprezy, przyhaczałam kolesi, no ale żaden nie wpadł mi na dłużej w oko, a tym bardziej w serce. Poznałam chłopaka przez internet, był ze wsi obok mojego miasta. Poznaliśmy się już w tym samym dniu i było super. Rozmawialiśmy i śmialiśmy się, po prostu czułam, że przypadliśmy sobie do gustu. Chciałam go poznać bliżej, on mnie także, ale niestety bez powodu (tak mi się wydaje) jeszcze przed końcem wakacji wszystko zniknęło. On się nie odezwał, ja też nie miałam ochoty się godzić czy przepraszać za coś, czego nie zrobiłam, bo nic takiego nie zrobiłam, wszystko było OK, ale jednak coś... po prostu nie wyszło. Trudno. Dokładnie 2 miesiące później napisał, czy o nim nie zapomniałam i spotkaliśmy się już tego samego dnia. To było głupie! ;d;d ale... zrobiliśmy to;)) Czy to wspominam miło? To nie ma żadnego znaczenia. Próbuję jedynie zapomnieć o tym. Ale kontynuując... spotykaliśmy się nieregularnie przez 3 następne miesiące (październik, listopad grudzień). Miałam czasem wrażenie, że to miłość, chociaż nikt o tym głośno nie powiedział. Zazwyczaj to wyglądało tak, że ja wiedziałam po co idę, a on wiedział po co przyjeżdża (robiliśmy to zawsze w samochodzie). Było to monotonne, ale ja chodziłam do szkoły, a on i do szkoły, i do pracy, więc w ogóle fajnie, że znajdywał ten czas późnym wieczorem, ale znajdywał. Był jak marzenie. Czy byłam zakochana? Bardziej zaślepiona. Czułam się zagubiona i chyba zaczęłam to traktować poważnie. Pod koniec roku wyjechałam do babci, niedaleko, na chyba 2 dni, a gdy przyjechałam, dowiedziałam się, że ten chłopak ma już inną. Nie ucieszyłam się za bardzo z tego powodu, spytałam go co z nami? A on powiedział, że nie było nas. Pytałam, jak mógł mi to zrobić? (Cokolwiek to dla niego wtedy znaczyło). A on odparł: przecież nic ci nie obiecywałem. W sumie to miał rację, bo ja nie przypominam sobie, żeby mi coś obiecał, aczkolwiek straciłam go (kimkolwiek dla mnie był albo nie był znaczył coś dla mnie i dla mojego serca. Potrzebowałam go). Trudno. Poddałam się. Nie walczyłam, bo po co kogoś zmuszać ;/ Bez sensu. Na początku stycznia poznałam chłopaka xxx już na początku dał mi do zrozumienia, że mnie kocha i nie może beze mnie żyć. Pokochałam go i ja. Jestesmy obecnie razem, ale nie widzieliśmy się dość długo, przynajmniej z tydzień, może więcej. Nie wiem, co robić. Z dnia na dzień powstają nowe dylematy, żeby zakończyć ten związek, że nie ma sensu przedłużać tego, że pewnie ma inną, że mnie już nie kocha, a on wczoraj dzwonił i zapewniał, że nic się nie zmieniło, że mnie wciąż bardzo kocha. Nie wierzę chyba w to, co mówi. Jakby tak było, to by mnie pragnął ponad wszystko. I niby tak jest, bo gdy jesteśmy razem to najchętniej by mnie zatrzymał na zawsze. Planuje ze mną przyszłość, ale nie rozumiem jednego. Dlaczego nagle, a może z czasem, stał się dla mnie taki oziębły. Kiedyś wysyłam SMS-y, dzwonił co chwilę, a teraz ani SMS-a, a dzwoni tylko wtedy, gdy to na nim wymuszę, i to z wielką biedą... coś jest nie tak, czuję to, ale nie wiem co. Kocham go i gdy dziś robiłam obiad, a byłam sama w domu i puściłam sobie radio, leciała piosenka IRA "Nie daj mi odejść", i się mi chciało ryczeć, jak pomyślałam, że muszę to zakończyć. Do teraz się nie odezwał od wczoraj i wiem, że tego nie zrobi, dopóki ja nie napiszę mu, by zadzwonił; koniec. Mam nadzieję, że to nie była najgłupsza historia. Czekam na wasze komentarze. A tę piosenkę wysłał mi, zanim zaczęliśmy chodzić ze sobą :))) D Bomb Oczy pełne łez.

jak poradzić sobie po rozstaniu forum